Założenia do projektu „Strategii Energetycznej Dolnego Śląska – kierunków wsparcia sektora energetycznego”

Założenia do projektu „Strategii Energetycznej Dolnego Śląska – kierunków wsparcia sektora energetycznego” 1. Potrzeba i tło przystąpienia do prac nad dokumentem „Strategia Energetyczna Dolnego Śląska – kierunki wsparcia sektora energetycznego” będzie dokumentem wykonawczym do ”Strategii Rozwoju Województwa Dolnośląskiego 2030” . Przygotowanie Strategii Energetycznej wynika wprost z Planu Wykonawczego Strategii Rozwoju Województwa Dolnośląskiego 2030 przyjętego przez Zarząd Województwa Dolnośląskiego w dniu 10 września 2019 r. Uchwałą Nr 1177/VI/19 z późniejszymi zmianami. Opracowanie i późniejsza realizacja dokumentu wiąże się również z wypełnianiem kompetencji samorządu województwa wynikających z obowiązującej „Polityki energetycznej Polski do 2030 roku” (przyjętej przez Radę Ministrów w dniu 10 listopada 2009 roku), która upoważnia organ do wspomagania realizacji krajowej polityki energetycznej poprzez aktywne włączenie się władz regionalnych w realizację jej celów, m.in. poprzez wojewódzką strategię rozwoju energetyki . Samorząd województwa dolnośląskiego nie dysponuje aktualnym dokumentem, ponieważ obowiązująca formalnie, lecz niespełniająca bieżących wyzwań „Regionalna Strategia energetyczna dla Dolnego Śląska” została przyjęta uchwałą Sejmiku Województwa Dolnośląskiego nr XLVIII/874/2002 z dnia 30 sierpnia 2002 r. Dokument ten odnosi się do horyzontów czasowych 2002 i 2010 roku, bazuje na archiwalnych danych, stanowi rozwinięcie ustaleń branżowych zawartych w obowiązującej wówczas „Strategii rozwoju województwa dolnośląskiego”, a także nie uwzględnia zasadniczych uwarunkowań związanych z obecną polityką energetyczną UE i współczesnymi wyzwaniami cywilizacyjnymi. Uzasadnia to konieczność podjęcia prac nad nową strategią sektorową dotyczącą energetyki. 2. Aktualne wyzwania i trendy rozwoju Antropogenicznie uwarunkowane zmiany klimatyczne, będące efektem m.in. emisji gazów cieplarnianych pochodzących ze spalania paliw kopalnych na potrzeby produkcji energii, zostały naukowo potwierdzone i mają realny wpływ na codzienne życie obywateli i funkcjonowanie gospodarki. Takie zjawiska jak: susze, nawalne opady deszczu powodujące powodzie i gwałtowne przemieszczania mas powietrza (tornada) zaczęły przybierać coraz bardziej ekstremalne rozmiary. Świadomość nadchodzących zagrożeń środowiskowych, społecznych i ekonomicznych jest obecnie przedmiotem wielu międzynarodowych dyskusji na szczeblach rządowych, ale także przejawia się w postawach obywatelskich i oddolnych inicjatywach. Konieczność przeprowadzenia działań ograniczających konsekwencje dotychczas prowadzonej polityki jest dostrzegana w wielu dokumentach UE. Pierwsze wspólne działanie większości państw na świecie zostało podjęte na konferencji w Kioto w grudniu 1997 r., a jego rezultatem był tzw. „Protokół z Kioto” . Traktat stanowił uzupełnienie Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu ( United Nations Framework Convention on Climate Change). Było to pierwsze międzynarodowe porozumienie dotyczące przeciwdziałania globalnemu ociepleniu. Traktat wszedł w życie 16 lutego 2005 roku i obowiązuje do roku 2020. Doniosłym krokiem było zawarcie tzw. „porozumienia paryskiego” w grudniu 2015 r., gdy 195 krajów przyjęło pierwsze w historii, powszechne, prawnie wiążące, światowe